പളുങ്കുമണിപോലൊരു
പ്രകാശസ്വപ്നം


പുലർമഴയിൽ
പാതിയുറങ്ങിയ
പുൽനാമ്പിലൂടെ
തീർഥമുറയും ശംഖിൽ
ഒരീറൻ ചുറ്റിയ പൂവ്
ഹോമാഗ്നിയെരിയും
വിഘ്നമന്ത്രങ്ങളിൽ
തണുത്തുറഞ്ഞുവീഴും
സംവൽസരം
രഥമോടിയ മൺപാടിൽ
അദൃശ്യത
മുളംകാടുകൾ
നിഗൂഢഗാനമാകും
ഗ്രാമലിപികളിൽ
അക്ഷരമുദ്ര
ആകാശശുഭ്രതയിൽ
ചക്രവാളത്തിനൊരിതളിൽ
 ഉറങ്ങാൻ മറന്നൊരു നക്ഷത്രം
പൂർവ്വദീപ്തിയിൽ
പവിഴമല്ലിയിൽ
പളുങ്കുമണിപോലൊരു
പ്രകാശസ്വപ്നം
മൊഴിയിലേയ്ക്കൊഴുകും
കവിത...

കാറ്റുലയുന്നു
കടവും, കാല്പനികതയും
കദനകുതൂഹലവും
കടമിട്ട തീരമണലിൽ
കടൽച്ചിപ്പിയിൽ
കടലിരമ്പം
കടൽപ്പാലങ്ങളിൽ
കടൽ കണ്ടു നിന്ന
കൗതുകം
കോകിലപ്രിയയായ്
കൈവിരൽതുമ്പിലേറി
കവിതയായ്
കാവിചുറ്റി
കടൽ മുനമ്പിൽ
കനകമയദീപങ്ങളിൽ
കനലാകുമ്പോൾ
കാവൽഗ്രഹങ്ങൾ
കടും തുടി കൊട്ടും
കവിടിശംഖിൽ
കനകാംബരസന്ധ്യയുടെ
കനലെഴുത്തുകൾ
കമണ്ഡലുവിൽ
കടലൊഴുക്ക്
കൈവിരലിൽ പവിത്രം,
കാവ്യസ്പന്ദം...

ഓർമ്മയാവുന്നു ഒരു  സംവൽസരത്തിൽ

 

പ്രണവം പ്രതിധ്വനിയാകും
ഹൃദയസ്പന്ദം
വിളംബകാലലയം
മറന്നൊരു ശുദ്ധസംഗീതമായ്
ശ്രുതിതെറ്റിയ വിരലിൽ
അനുസ്വരങ്ങൾ..
ഗണിതഭാഗങ്ങളുടെ
ആധാരശിലകളിൽ അക്ഷതം...
അരിക്കോലങ്ങൾ പുരാണമെഴുതും
ശുഭ്രപ്രഭാതത്തിൽ
ഈർപ്പാമാർന്ന പുൽനാമ്പുകളിൽ
പ്രകാശമുദ്രകൾ..
അടർക്കളങ്ങൾ വാതിൽചുറ്റിയോടിയ
മദ്ധ്യാഹ്നവേനലിൽ കരിഞ്ഞുണങ്ങിയ
തളിരിലകളിൽ, മൊഴിയിൽ
ആകാശം തൂവിയ അമൃതവർഷിണി...
ഇന്ദ്രധനുസ്സുകൾ മിന്നലടരുകളായ്
ദിനാന്ത്യം മായ്ക്കുമ്പോൾ
ഓർമ്മയാവുന്നു ഒരു സംവൽസരം
ചിത്രത്തൂണുകളിൽ ചില്ലുതരികളാൽ
വാക്കുകളാൽ ഒരു കവിത....

ഗോപുരങ്ങളുയരുകയും
തകരുകയും,
ശീതകാലനെരിപ്പോടിലെരിയുകയും
അസ്വസ്ഥഗാനസ്വരങ്ങൾ
ഹൃദയമുലയ്ക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ
വിരൽതുമ്പിലേറും ദൈവതമേ
അശാന്തിയുടെ വിലാപങ്ങൾ, 
അഴലുകൾ മാഞ്ഞുതീരും
സായന്തനജപമോ
ഒരു ദിനാന്ത്യം
മിഴിയിലുറയും മാർഗഴിയിൽ
സംഗീതം
ഗ്രഹപാളികളിൽ ചുറ്റുവിളക്കുകൾ
മൂടിക്കെട്ടിയ മൂവന്തിയിൽ
ഓട്ടുവിളക്കണച്ചുറങ്ങും
ഒരു കവിത..

 വ്യഥിതകല്പങ്ങളിൽ



ആഥൻസിലെ പ്രാചീനപുരാണം പോലെ
കൽശിലാലിപിപോലെ വലയങ്ങൾ..
മുൾവാകകൾ കടമേകിയ നിഴൽക്കാടുകൾ
ചോലവനങ്ങൾ കരിയിച്ച് വളർന്നേറുന്നു
നിമിഷത്തിൻ പുസ്ത്കത്തിൽ
നീരദാർണ്ണവം വിപിനം...
ഗഗനവാദ്യങ്ങളിൽ
മറഞ്ഞുതീരാത്ത ഗാന്ധാരങ്ങളിൽ
അന്തരശ്രുതി...
ആത്മാവിന്റെയൊരിതളിൽ
മാർഗശീർഷസന്ധ്യ...
മിഴാവുകൾ ലയമാകും
വ്യഥിതകല്പങ്ങളിൽ
വിസ്മൃതം ഉണർത്തുപാട്ടുകൾ...
ഉറങ്ങിയുണരും മിഴികളിൽ
ഒരു ദീർഘചതുരം,
ഋതുക്കളുടെ കുടീരം,
ഓർമ്മകളുടെ നിറം മങ്ങിയടരും
ഇലകൾ....

നക്ഷത്രങ്ങളുറങ്ങിയ സ്വപ്നങ്ങളിൽ

നിഗൂഢമാം
നിശ്ശബ്ദതയിലുറഞ്ഞുതീരാതെ
ദേവദാരുപ്പൂക്കളാകും കവിത
പ്രഭാതമൊരുണർവാകുമ്പോൾ
മിഴിയിൽ കടലൊഴുകുമ്പോൾ
രാശിക്രമം തെറ്റിയ
ചതുരക്കോളങ്ങളിൽ
വെൺശംഖുകളാകും കവിത
കസവിഴയിൽ കനകം തൂവി
പുലർദീപകവിത
അടർന്ന ദിക്കുകളിൽ
അതിരിടും സന്ധ്യയിൽ
ചന്ദനവർണ്ണമാർന്നിലച്ചീന്തിലൊരു
കവിത
നക്ഷത്രങ്ങളുറങ്ങിയ
സ്വപ്നങ്ങളിൽ
അഴിമുഖങ്ങൾ കടന്നുപദ്വീപിലൊരു
മുനമ്പിൽ സമാധിയാർന്ന
കവിത...

തേൻ കനി പ്രണയമേ,

ക്രിസ്തുദാസ് എന്ന നാസ്തികന്റെ മകൾ
തേൻ കനി ക്രിസ്തു ക്ലാസിലിരുന്ന് ശബ്ദമുയർത്തുന്നു..
ഒരു വശം തൂങ്ങും തുലാസിലിരുന്ന്
ശബ്ദമുയർത്തുന്നവരെ ഗായത്രിയ്ക്ക് പണ്ടേ ഇഷ്ടമില്ല

ക്രിസ്തുവിനെയും വെറുതെ വിടില്ല..
ആ തേൻ പ്രണയക്കാരിയെഴുതിയത് വായിച്ച്
കുരിശിൽ കിടന്ന യഥാർഥ ക്രിസ്തുപോലും
വേദനകൾക്കിടയിലും ചിരിച്ചുപോയിട്ടുണ്ടാവും..

ഗായത്രി പലപ്പോഴും വായിച്ചിട്ടുണ്ട്
തേൻ പ്രണയക്കാരിയുടെ അക്ഷരക്കുടുക്കുകൾ..
ആത്മാർഥതയുടെ ഒരക്ഷരം പോലും
അതിലില്ലയെന്ന് വായിക്കുമ്പോഴേ അറിയാം
ആർക്കോ വേണ്ടി എഴുതും പോലെ
ശബ്ദമുയർത്തുന്ന തേൻ പ്രണയമേ,
എഴുതുന്നത് ആത്മാവിന്റെ ഭാഷയാവണം
ആരുടെയൊക്കെയോ തുലാസുകളെ
പ്രീതിപ്പെടുത്താനെഴുതിയാൽ
അതിൽ പ്രണയമുണ്ടാവില്ല,
സ്നേഹത്തിന്റെ നറും തേനും ഉണ്ടാവില്ല.
പലരും വാശിതീർക്കാൻ ചുറ്റി നടക്കും
ചുമന്ന ചേല പോലെ
ഒരു അരോചകത്വം അതിനുമുണ്ടാവും..

ക്രിസ്തുദാസ് എന്ന നാസ്തികന്റെ മകൾ
തേൻ കനി ക്രിസ്തു ക്ലാസിലിരുന്ന്
ഒരു വശം താഴും തുലാസിലിരുന്ന്
വീണ്ടും വീണ്ടും വീണ്ടും ശബ്ദമുയർത്തുന്നു..
പുൽക്കൂടിലെ ദൈവശിശു ഉറങ്ങുകയാണു സ്ത്രീയേ,
അല്പം സമാധാനം കൊടുക്കുക...

ദൈവത്തിനായൊരു
ദേവാലയം പണിയേണ്ടിയിരിക്കുന്നു

പ്രകാശം ദീപമാകും സന്ധ്യയിൽ
നക്ഷത്രങ്ങൾ നടന്നുനീങ്ങും പാതയിൽ 
ബേത് ലേഹേം..
അഴികൾകൾക്കുള്ളിൽ
പ്രകാശിതം മധുരാപുരി
പ്രതിധ്വനിയിൽ പ്രകമ്പനവുമായ്
ദൈവത്തിനൊരു വിശുദ്ധഗ്രന്ഥം

മതിൽ പണിയാം,
ത്രിശൂലത്താഴാൽ ഗോപുരങ്ങൾ
തഴുതിട്ടു പൂട്ടാം,
ചങ്ങലകളാൽ അതിരുകെട്ടാം,
ഗ്രന്ഥങ്ങളിലെ അറിവുകൾ
തച്ചുടയ്ക്കാം,
ഒളിയുദ്ധം ചെയ്യാം,
വിശ്വാസത്തിൻ കലർപ്പിൽ
അവിശ്വാസികളെ എരിതീയിലേയ്ക്കിടാം..

പ്രതിമകൾക്കും,വിലങ്ങുകൾക്കും,
മതിലുകൾക്കും, വിശ്വാസത്തിനും
മനുഷ്യർ കാവൽ നിൽക്കട്ടെ,
വിശുദ്ധഗ്രന്ഥങ്ങൾ രാജ്യങ്ങൾ വിഭജിക്കട്ടെ
വേദപുസ്തകങ്ങൾ വിശ്വാസികളെ
വിലയിട്ടെടുക്കട്ടെ,
പുരോഹിതർ ശ്രീകോവിലിൽ
ചാതുർവർണ്യത്തിൻ തത്വമെഴുതട്ടെ..

ചുറ്റുമതിലുകൾക്കകലെ,
ത്രിശൂലത്താഴുകൾക്കകലെ,
ചുരുങ്ങും ഗ്രന്ഥങ്ങൾക്കകലെ,
ഗ്രന്ഥങ്ങളുടെ ഭാരങ്ങളില്ലാത്ത
വിശ്വാസികളുടെ നിബന്ധനകളാകും
പ്രബന്ധങ്ങളില്ലാതെ,
ദുരന്തങ്ങളേകും അന്യായങ്ങൾ
ന്യായമെന്നെഴുതുന്നവർക്കകലെ,
വിശുദ്ധഗ്രന്ഥത്തിനിതളിൽ
രുധിരം നിറയ്ക്കുന്നവർക്കകലെ,
മനസ്സിലെ മതരഹിത ശ്രീകോവിലിൽ
വിലങ്ങുകളും, വിശ്വാസങ്ങളുമില്ലാതെ
ഒരിടം പണിയാം
പ്രകൃതിയുടെ പൂവുകൾ വിടരും
മതാതീതഭൂമിയിൽ ദൈവത്തിനായൊരു
ദേവാലയം പണിയേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.....

ആത്മാവിൽ കവിത വിടരുമ്പോൾ

അകലങ്ങളുടെ ദൂരം
ദശവൽസരവർഷങ്ങളാകുമ്പോൾ
ആത്മാവിൽ കവിത വിടരുമ്പോൾ
വിധിരേഖകൾ വിസ്മൃതമാകുമ്പോൾ
വിശ്രമസായാഹ്നങ്ങൾ മൊഴിയാവുമ്പോൾ
നിഗൂഢവനങ്ങളിൽ
വാനപ്രസ്ഥകാവ്യമായ്
പർണ്ണശാലകളുണരുമ്പോൾ
ഇലച്ചീന്തിലക്ഷതം തൂവി ഓർമ്മകൾ
സന്ധ്യാജപമാകുമ്പോൾ
മനസ്സിലുണരുന്ന ഭൂപടങ്ങളിൽ
മനുഷ്യഹൃദയങ്ങൾ യുദ്ധമാരംഭിക്കുമ്പോൾ
മുൾവേലികൾക്കരികിൽ നിമിഷങ്ങൾ
സ്വയം മരിക്കുമ്പോൾ
നീർത്തിയിട്ട ആകാശമനന്തതയാകുമ്പോൾ
മിഴിയടച്ചൊരു ജപമാലയിലെ
തുളസിമുത്തിലേയ്ക്കൊരു യാത്ര
ഒരു കവിത പോലെ പെയ്യും
മഴയ്ക്കരികിലൂടെ...

ഹൃദയത്തിനൊരു കവചം കൂടിയാവശ്യം വന്നേക്കും

 

ജീവിതം മുഖപടങ്ങൾ ചുറ്റി
മുന്നിൽ നൃത്തമാടുന്നുവോ?
മതിലുകളുയർത്താമല്പം കൂടി
ഹൃദയത്തിനൊരു കവചം കൂടിയാവശ്യം
വന്നേക്കും
ആർത്തിരമ്പും തിരയുടെ പോർവിളി
കേട്ടുണരാതിരിക്കാൻ
മനസ്സിനൊരു മന്ത്രച്ചരടുവേണ്ടിവന്നേയ്ക്കും.
അറിഞ്ഞുതീരേണ്ടതടർന്നുടഞ്ഞ വഴിയിൽ
അഴിമുഖങ്ങൾ...
ഇനിയെന്തറിയാൻ
ഹൃദ്സ്പന്ദനങ്ങളിൽ ആത്മസ്പന്ദകാവ്യം,
അതായിരുന്നു സ്വപ്നം....
സ്വപ്നമുടയാതെ ഭദ്രമായ് സൂക്ഷിച്ചതിനു
ആയുഷ്ക്കാലദുരിതങ്ങൾക്കരികിലും
ദൈവമേ നിന്നോടു കടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു
ഈ ഹൃദയം...

സ്വപ്നങ്ങൾ  കാവ്യമാകും  പുലരിയിൽ

   

സ്വപ്നങ്ങൾ കാവ്യമാകും പ്രഭാതത്തിൽ
ആൽ മരങ്ങൾക്കരികിലൂടെ
ഗ്രാമവും, ചന്ദനസുഗന്ധവും
മനസ്സിലൊഴുകുമ്പോൾ
ആൾപ്പാർപ്പില്ലാത്ത, ആരവമില്ലാത്ത
ഒരിടമായി ഹൃദയം
എത്ര മനോഹരമാം സങ്കല്പം
നിശബ്ദശബ്ദങ്ങളുടച്ച
ചില്ലുകളിലൂടെ നടന്നെത്തിയ
ശ്രീകോവിലിൽ
എത്ര മധുരതരമാം
സോപാനഗാനം
ഓട്ടുമണികൾ
വഴിയരികിലെ പുലരി
കൈയിലേന്തി ഒരിടക്കാലനൊമ്പരം
അതിനുമപ്പറം ഉൾക്കടൽ
അനന്തതയുടെ മൂന്നാം കണ്ണിൽ
ശേഷിച്ചു മുറിവുകൾ
സ്വപ്നങ്ങൾ കാവ്യമാകും
വർണ്ണരഹിത മഴത്തുള്ളിയിൽ
ഒരാർദ്രനക്ഷത്രം..

ഓർമ്മയിലെ സ്മാരകങ്ങൾ  മനോഹരമായിരുന്നെങ്കിൽ....

ഓർമ്മയിലെ സ്മാരകങ്ങൾ
മനോഹരമായിരുന്നെങ്കിൽ
സ്വപ്നങ്ങൾ  തൂവൽതുമ്പുകളാൽ
മനോഹരകാവ്യങ്ങളെഴുതി
ശരത്ക്കാലതീരങ്ങളിൽ
ഭൂഗാനങ്ങളുമായ് മെല്ലെ
നടന്നൊടുവിൽ മുനമ്പിലെ
ധ്യാനമണ്ഡപത്തിലൊരു
ജപമുത്തായൊഴുകുമായിരിന്നു..
പുഴ വീണ്ടും വീണ്ടും  കയങ്ങളായപ്പോൾ
നിമിഷങ്ങൾ മുൾവാകകളായപ്പോൾ
സ്മാരകശിലകളുമുടഞ്ഞിരിന്നു.
ഓർമ്മയിലെ സ്മാരകങ്ങൾ
ഓർമ്മതെറ്റായടർന്നു മായുമ്പോൾ
നിറങ്ങൾ ആയുധമായപ്പോൾ
അസ്ത്രങ്ങൾ നിഷാദങ്ങളായപ്പോൾ
മൊഴിയിൽ മാത്രമെന്തിനായൊരു
പീയുഷകലശം?
ചോദിക്കുന്നതിഷ്ടമാവില്ലെന്നറിയാം
എങ്കിലും ചോദിച്ചുപോകുന്നു...
പതാകളിൽ രാജമുദ്ര മാഞ്ഞുപോയതും
സ്മാരകങ്ങൾ തകർന്നുപോയതും
എന്തുകൊണ്ട്?
ഓർമ്മയിലെ സ്മാരകങ്ങൾ
മനോഹരമായിരുന്നെങ്കിൽ....

ഒരു പെൺകുട്ടിയുടെ കഥ...

കാലം പറഞ്ഞു
നീയിനി ചുമപ്പ് വസ്ത്രങ്ങളണിയുക
അവൻ വേഗം കുറെ പുതിയ വസ്ത്രങ്ങൾ വാങ്ങി
ചുമന്ന കുർത്തകൾ...
നാലാൾ കാണുന്നിടത്തൊക്കെ പിന്നീടവൻ ചുമപ്പേ ഇടൂ..
കാലത്തെ അത്ര ഭയമാണവനിപ്പോൾ
കാലം പറഞ്ഞ ചുമപ്പണിഞ്ഞുനടക്കുന്നതിനാൽ
കോടി തട്ടിയെടുത്തിട്ടും അവന്റെ മൂന്നാം ഭാര്യയെ
പേജ് ത്രീയിൽ ഇടയ്ക്കിടെ പ്രദർശിപ്പിച്ചു
കൊടുക്കാറുണ്ട് കാലം.

കാലം പെൺകുട്ടിയോടു പറഞ്ഞു
നീയിനി നീലവസ്ത്രങ്ങളിടുക
പെൺകുട്ടി കാലത്തോടു പറഞ്ഞു
എനിക്കിഷ്ടം പ്രകൃതിയുടെ ഹരിതവർണ്ണമെന്ന്
വീണ്ടും വീണ്ടും ആജ്ഞാപിച്ചിട്ടും
കാലം പറഞ്ഞ നിറം പെൺകുട്ടിയണിഞ്ഞില്ല
എന്റെ നിറം കാലത്തിന്റെ നിറമാകണമെന്നില്ലെന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ
കാലം ഒളിപ്പോരു തുടങ്ങി.
ലോകത്തുള്ള ദുഷ്ടന്മാരെയെല്ലാം ചേർത്തിണക്കി
സൈന്യമുണ്ടാക്കിയായിരുന്നു  ആക്രമണം..

കാലത്തെ വിരലിലിട്ട് തിരിക്കുന്ന
ദൈവത്തിന്റെയരികിൽ കാലത്തിന്റെ
ദുഷ്ടതകളെ കുറിച്ച് പെൺകുട്ടി പറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരുന്നു
കാലത്തിന്റെ നിറത്തിൽ പുതിയ ഉടുപ്പുകൾ തുന്നിയിടണ്ട
എന്നായിരുന്നു പെൺകുട്ടിയുടെ ദൈവം പറഞ്ഞത്
 കള്ളക്കളി കളിക്കുന്ന കാലം പറഞ്ഞതൊന്നും പിന്നീട് പെൺകുട്ടി കേട്ടില്ല
അതിനാലാവും കോടി തട്ടിയെടുത്തയാളുടെ
ചിത്രപ്രദർശനം നടത്തി കാലം പക വീട്ടിയത്.

പിന്നെ കാലം ഒന്നുകൂടി ചെയ്തു
നല്ല കവിതകളെന്ന് നല്ല കവികൾ പറഞ്ഞ
പെൺകുട്ടിയുടെ പുസ്തകത്തിന്റെ ഒരു വാർത്ത
ഒരു സുഹൃത്ത് കാലത്തിന്റെ വാർത്താലോകത്തേയ്ക്ക്
അയച്ചുകൊടുത്തിരുന്നു.
കാലത്തിന്റെ കാലിൽ വീഴാതിരുന്നതിനാൽ
കാലത്തിന്റെ നിറം ചുറ്റി നടക്കാതിരുന്നതിനാൽ
കാലം അത് കരിയിച്ചു കളഞ്ഞു..
കാലം ചെയ്ത കള്ളക്കളികൾ കണ്ടുകണ്ടു ബോറടിച്ചതിനാൽ
പെൺകുട്ടിയ്ക്ക് അതിൽ വലിയ സങ്കടവും ഉണ്ടായില്ല.
കാലത്തെ ഭയന്ന് ചുമന്ന കുർത്തയും അണിഞ്ഞ്
നടക്കുന്ന അവനെ കാണുമ്പോൾ 9 കോമഡി കാണുമ്പോലെ
തോന്നാറുണ്ട് ഇപ്പോൾ..

പെൺകുട്ടിയെ താഴ്ന്ന രീതിയിൽ ചിത്രീകരിക്കാൻ, പെൺകുട്ടിയുടെ കവിതകളെ ഒരിടത്തും അച്ചടിമഷിപുരണ്ട് കാണാതിരിക്കാൻ അവൻ അതിക്രൂരമായ് കരുനീക്കങ്ങൾ ചെയ്തു.
അതുകൊണ്ടാവും അവനൊരിക്കലും ആരായിത്തിരരുത് എന്നാഗ്രഹിച്ചുവോ അത് തന്നെ അവനും ആയിത്തിർന്നത്.

  
 കാലം പറഞ്ഞ കഥകൾ


കാലം പറഞ്ഞ കഥകൾ
കെട്ടുകഥകളായിരുന്നു
കുറെയേറ നിറങ്ങൾ ചുറ്റി
ചതുരംഗക്കളത്തിൽ
ആനതേരുകൾ നീക്കി വീണ്ടും
കാലം എഴുതിച്ചേർത്തു
വിശ്വസിക്കരുത് കാലത്തെ...
വിശ്വാസത്തിനുമവിശ്വാസത്തിനുമിടയിൽ
വീണുടഞ്ഞ ദിനങ്ങളെല്ലാം
ചേർന്നൊരു കവിതയായി
കലിതുള്ളി  കൂറുമാറി കാലമോടിപ്പോയി
കണ്ടു നിന്നവർ
പല വഴി പിരിഞ്ഞുപോയി
ആകാശവും ഭൂമിയും
അനന്തകോടിഗ്രഹങ്ങളും
ജപം തുടർന്ന പ്രഭാതത്തിൽ
ഒരു മഴക്കാലപ്പൂവായ്
മനസ്സിലെ ഗാനമുണർന്നു...

കവചങ്ങൾക്കുള്ളിൽ 
 സ്പന്ദിക്കുവാൻ  ഹൃദയം
പഠിച്ചുകഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു

മരവുരികൾ ചുറ്റി വനവാസവും
കഴിഞ്ഞെത്തിയ മനസ്സേ
ഋതുക്കൾ മാറിയിരിക്കുന്നു
ഹൃദ്സ്പന്ദനങ്ങളും,
ആർദ്രഗാനങ്ങളും, തണൽ മരങ്ങളും
ഉറഞ്ഞിരിക്കുന്നു..
ആൽ മരങ്ങൾക്കരികിൽ
ആകാശത്തിനൊരു ദൂതുമായ്
നിൽക്കും ജാലകങ്ങൾ..
പുഴ വഴിമാറിയൊഴുകി
നിഴലൊഴുകി മാഞ്ഞു
നിമിഷങ്ങൾ പല ദേശമേറി
ഭൂമിയുടെ യാത്രാമൊഴി..
പ്രകൃതിയുടെ ഗാനങ്ങൾ...
സമുദ്രയാനങ്ങൾക്കരികിൽ
മിന്നലടരുകൾ,
ശുഭം ഒരാശാന്തിമന്ത്രം
ഇന്നും വന്നിരുന്നു
ഓർമ്മ പുതുക്കാൻ
മെയിൽ ബോക്സ് തുറക്കുകയേ
വേണ്ടിവന്നുള്ളൂ
സ്നേഹത്തിന്റെ പകർത്തെഴുത്തുകൾ
പല രൂപഭാവങ്ങളിൽ..
അറിഞ്ഞുതീരും അറിവുകൾ
വീണ്ടും മുറിവാകുന്നു..
അസ്ത്രങ്ങൾക്കിനിയാവില്ല
ഈ ഹൃദയമുടക്കുവാൻ
കവചങ്ങൾക്കുള്ളിൽ
സ്പന്ദിക്കുവാൻ ഹൃദയം
പഠിച്ചുകഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു...

 
ഉറയും ദിനങ്ങൾ, എരിയും ചിതകൾ


കല്പനകൾ പായ് വഞ്ചിയിൽ
കഥയായ്, കാവ്യമായ്
ലോകം ചുറ്റിയൊരീറൻ പ്രഭാതത്തിൽ
മൊഴിയായി..

തളിരിലകളിൽ മന്ത്രമായ്
ചന്ദനസുഗന്ധമായ് ,തുളസീദലങ്ങളായ്
ഗ്രാമഗാനങ്ങൾ

മറന്നുതീരേണ്ട ഓർമ്മകൾ
വീണ്ടുമോർമ്മിപ്പിക്കും
വർത്തമാനകാല നിമിഷരേഖകൾ

എരിയും ചിതയിൽ ഡിസംബർ,
സൊവേറ്റ,  മനുവനം
മിഴിയിലെ ലോകം
സന്ധ്യാവിളക്കിൻ
പ്രാർഥനാമന്ത്രമാകുന്നു


ഉറയും ദിനങ്ങളിൽ
താഴിട്ടുപൂട്ടിയ നിലവറകളിൽ
ജപം തുടരുന്നു
ഹൃദ്സ്പന്ദനങ്ങൾ..

 ശരത്ക്കാലതീരങ്ങളിൽ

ഒരുവശം താഴ്ത്തി നിമിഷങ്ങൾ
നിറങ്ങളായപ്പോൾ
കഥയിൽ സത്യമില്ലാതെയായപ്പോൾ
പവിഴമല്ലിപ്പൂക്കളുമായ്
ശരത്ക്കാലതീരങ്ങൾ യാത്രയായി

മുഖപടമിട്ട യുഗങ്ങളിൽ
മൂടുപടമിട്ട സ്നേഹവും
മാർഗഴിയും, മൗനവും
മാഞ്ഞുതീർന്നിരിക്കുന്നു..

ആത്മാവിനൊരിതളിൽ
അധികസ്വരങ്ങളിൽ
മൊഴി കടുത്ത നാളിൽ
കാലം പകർന്നു
ആളിക്കത്താനിത്തിരി
എണ്ണ.

മറന്നുതീർന്നിട്ടും
ഭൂതകാലം ചുമരിലും കടലാസിലും
എഴുതിയിടുന്നു
അച്ചടിപ്പിശകുകൾ..


ചാമ്പൽക്കൂനകളിൽ
കനൽ തേടി വർത്തമാനകാലം;
ശൂന്യതയ്ക്ക് ചിതയൊരുക്കാൻ
മരവിച്ച ഋതുക്കൾക്ക്
ബലിയിടാൻ.

ആരോഹണങ്ങളിൽ
ഇഴതെറ്റിയ ഒരു സ്വരം
മനസ്സിൽ പുനർജനിക്കുന്നു
അക്ഷരങ്ങളായ്, കവിതയായ്

ഉലഞ്ഞുടഞ്ഞ ഓർമ്മകൾക്കപ്പുറം
  
ആദ്യക്ഷരമെഴുതിയ ഗ്രാമപാതയിൽ
ആൽമരച്ചോട്ടിൽ   വീണ്ടുമുണരും
സ്വപ്നകാവ്യമേ,
അമൃതുതുള്ളിതൂവി
ശുഭ്രമൊഴിമലരുകളിൽ
പ്രഭാതം മന്ദഹസിക്കുന്ന
പകലോരങ്ങളിലൂടെ
ശീതകാലത്തിൻ തണുപ്പുമായും
നെരിപ്പോടിലെരിൽ
പാതയോരവും കടന്ന്
ദേവാലയമണിനാദം
മനസ്സിലുണരുമ്പോൾ
ശരതക്കാലഗാനമേ!
ഉലഞ്ഞുടഞ്ഞ ഓർമ്മകൾക്കപ്പുറം
ഒരീറനുഷസന്ധ്യ പവിഴമല്ലിപ്പൂവുമായ്
മനസ്സിലുണർന്നുവരുന്നു..

നൈർമാല്യപ്പൂവുകളും,
ഉഷസന്ധ്യയും, മഴത്തുള്ളികളും
ഊഞ്ഞാൽപ്പടിയിലേറ്റിയ
സ്വപ്നമായിരുന്നു  മനസ്സിലെ കവിത...

പടയോട്ടം കണ്ടു നടുങ്ങിയ
ഹൃദ്സ്പന്ദനങ്ങൾക്കരികിൽ
ഒരിടവേളയിൽ ലോകമേ
നീയരികിലെഴുതി നീട്ടി
അശാന്തിമന്ത്രം..

നിഗൂഢമാം സ്വപ്നങ്ങളിൽ
നിന്നൊഴുകിയ നിതാന്തസത്യമേ!
തംബുരു മീട്ടിയൊരു മാർഗശീർഷത്തിൽ
അക്ഷതം തൂവിയെത്തിയ മരണത്തിൽ
ഓർമ്മകളും, ചന്ദനത്തിൽ മുങ്ങിയ
ദർഭാഞ്ചലങ്ങളും  മരവിച്ചിരുന്നു.

വഴിയൊടുവിൽ വർണ്ണചിത്രങ്ങളുടെ
അയഥാർഥങ്ങളിൽ
ദൃശ്യതയിലൊരു ശുഭ്രാകാശം..
സ്തോത്രമാലകളിലെ മുത്തുകളിൽ
സങ്കീർത്തനം..
പുൽക്കുടിലിൽ ദേവസ്പർശം
ദേവതാരുപ്പൂവുകളിൽ ഭൂഗാനങ്ങൾ
വർത്തമാനകാലമേ
കവിതയുടെ അപരാഹ്നത്തിനും
ശരത്ക്കാലഭാവമോ?

..

നീർത്തുള്ളികൾ
 

പ്രഭാതമേ!
ഒരീറൻ മഴത്തുള്ളിയുറയും മനസ്സിൽ
കവിതയിലലിയാത്ത ഒരു ശോകം
അളന്നളന്നു തീരാത്ത ഭൂമൺ തരികൾക്കരികിൽ
അലിവില്ലാതെയേറും ഒരലോസരഭാവം
പൂർവ്വസന്ധ്യയിലെഴുതാനാശിച്ച വാക്കുകൾ
അക്ഷരത്തെറ്റുകളായ് കടൽത്തീരത്തിലൂടെ
കടൽച്ചിപ്പികളിലൂടെ ഉൾക്കടലിലേയ്ക്കൊഴുകുന്നു
ഓർമ്മതെറ്റിയ മൃദുഭാവം
ഒരു സ്വരമായ്, ചന്ദനസുഗന്ധമായ്
സ്വപ്നങ്ങളായ് വീണ്ടും കവിതയെഴുതുന്നു
പുറം ലോകത്തിൻ സ്ഫോടകഭാവം
ഹൃദയമുലയ്ക്കുമ്പോൾ
മിഴിയിലെ മഴയിൽ ഗ്രാമമൊരു
നീർത്തുള്ളിയായൊഴുകുന്നു....

ഈറൻ സന്ധ്യ


സ്വരങ്ങളിലൂടെ, വ്യഞ്ജനങ്ങളിലൂടെ
നടന്നെത്തിയ ചില്ലുതരികളിൽ
അക്ഷരങ്ങളുടക്കിയുലഞ്ഞ
തീരമണലിൽ ഗ്രാമപൂർവാഹ്നം
ഒരു ദീപമായ്, വിദ്യാരംഭമായ്
ആർഷദർശനത്തിനാരൂഢശിലതേടിയൊടുവിൽ
അനാകർഷകമാമൊരു ഋതുക്കാഴ്ചപോൽ
അവധിക്കാലങ്ങൾ നീങ്ങിയ
പോയകാലത്തിനൊരിതളിൽ
എഴുതിതീർത്ത ഒരുകാവ്യതുണ്ടുപോൽ
ആകാശം

മയങ്ങിവീണ സ്വപ്നചിറ്റിൽ
നിന്നടർന്നുവീണ നക്ഷത്രങ്ങൾ കവിതയെഴുതിയ
ത്രിസന്ധ്യാവിളക്കിനരികിൽ
ഗ്രാമം വീണ്ടും അരയാലിലപ്പട്ടുചുറ്റി
ഗോപുരവാതിലും കടന്ന്
ചന്ദനം പൂണ്ട നടക്കല്ലുകളിലൂടെ
ജപധ്യാനമണ്ഡപം നോക്കി നടക്കുമ്പോൾ
മഴ പെയ്തു തോർന്നിരുന്നു...
ഈറൻ സന്ധ്യയുടെ ഈണങ്ങളിൽ
തീവെട്ടിപ്പുകയ്ക്കപ്പുറം
ശീവേലിവിളക്കുകൾ തെളിഞ്ഞ
പ്രദക്ഷിണവഴിയിലൂടെ നീങ്ങിയ
ഹൃദ്സ്പന്ദനങ്ങളിലുണർന്നു അക്ഷരങ്ങൾ....

 

ഗ്രാമവിഗ്രഹങ്ങൾക്കരികിൽ
വിസ്മയം പൂണ്ടിരിക്കും ബാല്യം
ഒരു മഴനീർത്തുള്ളി

വിടരും പൂവുകളിൽ
പ്രഭാതമെഴുതും സ്വരങ്ങൾ
ഒരു രാഗമാലിക

കടുന്തുടിയേറ്റിയായിരത്തിരിവയ്ക്കും
ത്രയോദശിസന്ധ്യ
ഒരു പ്രദോഷമന്ത്രം

പ്രദിക്ഷണവഴിതെറ്റിയിടറും
പ്രപഞ്ചമന്ത്രം പോലെ
ജാലകവാതിലിലൊരു
ദു:സ്വപ്നചിഹ്നം

മുദ്രതെറ്റിയ വിരലുകളിൽ
ഉടക്കിക്കീറിയ മുൾവേലിയിലെ
നോവ്

മിനുക്കിതേച്ച വേഷങ്ങളാടും
അരങ്ങിൽ മിഴിപൂട്ടിയുറങ്ങും
മാർഗഴി നക്ഷത്രങ്ങൾ

അഗ്രഹാരങ്ങളിലെ തണുപ്പുപോലെ
മനസ്സിൽ വിടരും ചന്ദനപ്പൂവുപോലെ
ഹൃദ്സ്പന്ദനങ്ങൾ

നടന്നവസാനിക്കുന്ന നഗരപാതയ്ക്കപ്പുറം
ഗ്രാമത്തിനുൾവിളി
ആൽത്തറയും കടന്നേറും ശ്രികോവിലിൽ
വിഗ്രഹങ്ങൾ മനസ്സിലെഴുതുന്നു
ഒരു കവിത..

 ഇലപൊഴിയും കാലം



ഓർമ്മതെറ്റുമിലത്താളം
ഒരിഴതെറ്റിയ പകൽകസവ്
അളന്നളന്നുലയും ഭൂമി
അടർന്നുവീഴും മൺതരികൾ
മിഴിയിലാഴക്കടൽ
മൊഴിയിലുടയും മുനമ്പ്
ലയമൊടുങ്ങും മിഴാവ്
ഋതുക്കളിലൊരീറൻ നനവ്

എഴുതിയെഴുതിയൊഴിയും ഋണം
എണ്ണിയാലൊടുങ്ങാത്ത കഥകൾ
മിഴിപൂട്ടിയൊരാകാശനക്ഷത്രം
മൊഴിതേടിയൊരാകാശനൗക
അടച്ചുതഴുതിട്ടയാത്മാവിനറയിൽ
അക്ഷരങ്ങളുടെ മർമ്മരം

അക്ഷതമിട്ടുപിരിയും ബലിക്കൽപ്പുരകൾ
തുളസിയിലയിൽ  തീർഥകണം
മഴതോർന്ന സന്ധ്യയിൽ
അരികിലുരഞ്ഞ കല്ലിലിടർന്നുവീണ
ദിനാന്ത്യം
സായം സന്ധ്യയുടെ സങ്കല്പം
ഇലപൊഴിയും കാലം

പവിഴമല്ലിമരച്ചോട്ടിൽ

പവിഴമല്ലിമരച്ചോട്ടിൽ
പവിത്രം ചുറ്റിക്കെട്ടിയ ഹൃദയവും,
കാവ്യമുദ്ര തേടിയ മനസ്സുമായ്
അന്ന് ഞാനിരുന്നു..
മതിലുടച്ച് പടയുമായ് വന്ന്
ആത്മാവിന്റെയൊരു ഭാഗമടർത്തി
പവിഴമല്ലിയുടെ ശിഖരങ്ങൾ മുറിച്ച്
നീ  നടന്നുനീങ്ങി
നിന്റേത് സ്നേഹമായിരുന്നില്ല
കടന്നാക്രമണമായിരുന്നു..

ഞാനോ ദൈവത്തെതേടി നടന്നു
ഏകാംഗവീണമീട്ടി
അന്തരഗാന്ധാരശ്രുതികേട്ട്
പായ് വഞ്ചിയിൽ കടലിലൂടെ
ചുമരിൽ നീയെഴുതിയിട്ട
പലനുണക്കഥകളിൽ ഹൃദയം നുറുങ്ങി
നീയൊഴുക്കിയ പകച്ചായങ്ങൾ
കണ്ടത്ഭുതപ്പെട്ട്
ഹരിതവനങ്ങളിൽ
വാനപ്രസ്ഥവും കഴിഞ്ഞെത്തുമ്പോൾ
ദൈവം കാത്തുനിന്നിരുന്നു
ശിരസ്സിൽ കൈവച്ചു ദൈവം പറഞ്ഞു
മകളേ!

ദൈവവും നീയും തമ്മിൽ
ഒരുപാടന്തരമുണ്ടെന്ന്
അന്നെനിക്ക് മനസ്സിലായി
അതിനാലാവും ഇന്നും
നിന്റെ നിഴലുകൾ എന്റെ ഭൂമിയിലേയ്ക്ക്
നിഷാദാസ്ത്രങ്ങളെയ്യുന്നത്...

മഴത്തുള്ളികൾക്കിടയിൽ


മഴയിഴയിൽ ഭാദ്രപാദമെഴുതി
ഒരുണർത്തുപാട്ട്
ഉലത്തീയിലെരിഞ്ഞ
സ്വർണ്ണം പോൽ ഹൃദയത്തിളക്കം
തിരയേറ്റിയ വിഭ്രമം
തുലാവർഷമായ് പെയ്തൊഴിഞ്ഞു
സമുദ്രരത്നങ്ങളുടെ പ്രകാശം
നക്ഷത്രങ്ങളായി മിഴിയിൽ തിളങ്ങി
ഭൂമിയുടെയൊരിതളിൽ
പവിഴമല്ലിപ്പൂവുകൾ
രാജ്യം ചുറ്റിയോടിയ
പതാകകൾക്കരികിൽ
ജനൽ വാതിലിലൂടെ മിഴിയിലേറിയ
പ്രപഞ്ചം കാവ്യമായി.
വിസ്മൃതസ്മൃതികൾ
പലരൂപങ്ങളിൽ മുന്നിൽ
നൃത്തം ചെയ്തു
മഴത്തുള്ളികൾക്കിടയിൽ
ഒരു മഴക്കാലപ്പൂവായി
മനസ്സ്..

കണ്ണാടിച്ചില്ലുടഞ്ഞ  ഒരീറൻപ്രഭാതത്തിൽ

 
കണ്ണാടിച്ചില്ലുടഞ്ഞ
ഒരീറൻപ്രഭാതത്തിൽ
അപരിചിതമാം ദൃശ്യത
പരിചിതമാം അദൃശ്യതയിലെത്തിയ
വിദൂരദൂരത്തിനരികിൽ
തെറ്റും ശരിയുമസ്പർശമാം
ഭൂമി എന്ന ഒരു മരതകഗ്രാമം.

ശബ്ദമുയർത്തിയ നിറങ്ങൾ
മഴയിലൊഴുകിയ കടൽത്തീരത്തിനിയും
അന്വേഷകർ
ഉടഞ്ഞ ശംഖും, ചിപ്പിയും
ഹൃദയം മുറിച്ച ചില്ലുതരിയും
കവിതയിലൊഴുകുമ്പോൾ
അസ്തമയത്തിന്റെ
ആസ്ഥിപത്രത്തിൽ
നാണയത്തുട്ടുകൾ

നടന്നുനീങ്ങാം.....
ന്യായം തെറ്റിനിൽക്കുന്ന
തുലാസുകളിലെ ശരിയേത്? തെറ്റേത്?
ദക്ഷിണധ്രുവങ്ങളിൽ
ചോദ്യചിഹ്നങ്ങളുടഞ്ഞുതിർന്നിരിക്കുന്നു
ഗംഗോത്രിയിൽ തണുപ്പുറയും മഴക്കാലത്തിൽ
മറന്നുതീർന്ന ഒരിടവേളയുടെ നടുക്കങ്ങൾ.
കാറ്റുലയും തീരങ്ങളിൽ
പിന്നിലൊളിപാർത്ത നിഴൽമുഖങ്ങൾ
നിർണ്ണയത്രാസുലയ്ക്കുന്നു
ദൃശ്യമാമൊരപരചിത്വം
ഭൂപാളങ്ങളിലൊഴുകുന്നു..

ബദാം വൃക്ഷത്തിന്റെ ഇലകൾ 

ഇന്നലെ  പാതയോരത്ത് കൊഴിഞ്ഞുവീണ ബദാം വൃക്ഷത്തിന്റെ
ഇലകൾ കാണാനായി. അങ്ങനെയൊരു വൃക്ഷം
നഗരത്തിൻ തിരക്കിനിടയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു
എന്നറിഞ്ഞിരുന്നില്ല.
വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് ബദാം വൃക്ഷത്തിന്റെ ഇലകൾ
വീണുകിടന്ന വഴിയിലൂടെ നടക്കുമ്പോൾ തീരഭൂമി കാണാനായി.
തീരഭൂമി എന്ന ബുക്ക് സ്റ്റോളിൽ നിന്നും ടാഗോറിന്റെ
 മിസ്റ്റിക് കവിത വാങ്ങി. കവിതാബുക്കുകൾ ചോദിച്ചപ്പോൾ
തീരഭൂമിയുടെ  മാനേജർ ശംഖ്, സ്നേഹിച്ചുതീരാത്തവർ, അമാവാസി
എന്നിവ എടുത്തു നീട്ടി. തിരിയെ പോരുമ്പോൾ കുറെയേറെ
പുസ്തകങ്ങൾ കൂട്ടിനുണ്ടായിരുന്നു..
പുസ്തകങ്ങൾ തുറന്നു നോക്കി.
ശംഖ് ഒരാധുനികകവിതാസമാഹാരം.
സ്നേഹിച്ചുതീരാത്തവർ ഒ എൻ വി.
പിന്നെ ടാഗോറിന്റെ മിസ്റ്റിക് കവിതകൾ..
ബദാം ഇലകൾക്കും ടാർ റോഡിനുമപ്പുറം കടലിരമ്പുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
ഉടഞ്ഞ ശംഖുകൾക്കരികിലിരുന്നെഴുതി
സ്നേഹിച്ചുതീർന്നവർ...
കൃഷ്ണപക്ഷത്തിനിരുട്ടിലൂടെ നടന്ന് നക്ഷത്രലോകത്തിലെത്തുമ്പോഴേയ്ക്കും
കടൽത്തീരം ശാന്തമായിരുന്നു. ആളൊഴിഞ്ഞ്, അസ്തമയം കഴിഞ്ഞ്
കടൽ ധ്യാനത്തിലായിരുന്നു.....

ബദാം വൃക്ഷത്തിന്റെ ഇലകൾ വീണുകിടന്ന വഴിയിലൂടെ
തിരിയെ നടക്കുമ്പോൾ ഉറങ്ങുന്ന ഒരു നക്ഷത്രം പോലെ
സന്ധ്യാദീപം തിളങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു..
അന്നായിരുന്നു നക്ഷത്രങ്ങൾ കവിതയെഴുതാൻ
തുടങ്ങിയത്...
ബദാം വൃക്ഷത്തിന്റെയിലകളിലൂടെ
മനസ്സിലേയ്ക്ക് സന്ധ്യയൊരു സമുദ്രമായിയൊഴുകി..

എഴുതിതീരാതെയൊഴുകും
ഉൾക്കടൽ.

 സംഘർഷഭരിതമാം സായാഹ്നം
പകൽചെപ്പിലൊഴുക്കിയ
അസ്ഥിരതയ്ക്കരികിൽ
ചിലമ്പിൽ നിന്നടർന്നുവീണ
മുത്തുകൾ.
പ്രാർഥനാനിർഭരമാം
സായം സന്ധ്യയിൽ
മഴ തൂവിയ കുളിരിൽ
എണ്ണവിളക്കിനരികിൽ
ജപമാലയിലെ മുത്തുകൾ.

പിൻതിരിഞ്ഞോടും
പാതയിൽ
ചരൽക്കല്ലുകൾ.
വൈശാഖമഴപെയ്യും
മനസ്സിൽ
അടർത്തിയിട്ട
അരുളപ്പാടുകൾ.

ഇലച്ചീന്തിലൊഴുകും
ചന്ദനസുഗന്ധം
കവിത സ്പന്ദിക്കും
കനകാംബരങ്ങളിലെ ഗ്രാമം 
ഒരാർദ്രസ്മൃതി.
പവിഴമല്ലിപ്പൂവിതളിൽ
ഹൃദ്സ്പന്ദനമുദ്ര
എഴുതിതീരാതെയൊഴുകും
ഉൾക്കടൽ...